مذهب،اسناد،و ساخته های ذهنی

داشتم به این فکر می کردم که اگر در زمان صدر اسلام تکنولوژیِ فیلم برداری به وجود آمده بود و در دسترس تازیان قرار گرفته بود و فقط یک دوربین برای ثبت غزوات و جنگ های میان مسلمین یا دیگر تازیان وجود داشت کار چقدر راحت میشد.هر چند به نظر من اگر انسان های آن موقع به چنین شرایط علمی می رسیدند دین باور نمی شدند اما در این صورت دیگر اثری از سیاه نمایی یا تصورات ذهنی در تحلیل های تاریخی وجود نداشت و نیازی به این همه تحقیق و منبع و اینها نبود.این قدر در مورد رفتار فلان کس با زن هایش بحث نبود یا اینقدر بر سر تعداد آدم هایی که فلانی با شمشیر برانش سر برید اختلاف نبود. دلیل این سخنم آن که تازگی ها مد شده که امامان و شخصیت های دینی را جوری وصف می کنند که گویی انسان هایی کت شلوار پوش، کراوات زن، سه تیغه،لیبرال،دموکرات،طرفدار فمینیسم و شخصیت هایی بین المللی آشنا به تمام کنوانسیون های حقوق بشر و قرار داد های انسانی هستند. تخم این تفکر هم شریعتیِ زبان ریز گذاشت.کافیست نیم گاهی به شرایط زندگی صدر اسلام بیندازیم...آیا اگر محمد در سنت ها و آداب جاهلیت تافته ای جدا بافته از دیگران بود کسی حرف او را می پذیرفت؟آیا اگر وعدۀ بهشت و حوری باکره نبود باز هم اعراب با چنان عطشی به سوی جهاد می تاختند؟ اصلا چرا باید ترویج عقیده محمد باعث کشته شدن انسان های نا باور به تفکر او را به هر عنوان در پی داشته باشد؟ وقتی می گوییم شهربانو اسیری جنگی بود که امام حسین او را چون کنیز و غنیمت حساب میشد به عقد خود در آورد و حاصل امام زین العابدین بود باز هم به بعضی ها بر می خورد. وقتی می گوییم امام فلانی طبق منابع معتبر شیعی ده ها کنیز و همسر داشته باز هم می گویند توهین آمیز است.این توهین آمیز خواندن ها حاصل همان شخصیت پردازی ذهنی مسلمانان امروزی از پیامبر و امامانشان است. اگر فلان امام در آن زمان در جنگ کنیز نمی گرفت یا ده ها همسر نداشت،حرفش از سوی جامعۀ عرب آن زمان به دلیل عدم اقتدار مردانه طرد میشد.از فلان امام پروفسوری دانشمند ساخته ایم که هر روز هنگام رسیدن به منزل با بوسه ای تنها زن و معشوقۀ خود را شاد می کند.نه عزیزم ...از این خبر ها نیست...بیاییم و واقعیت ها را همان جور که اتفاق افتاده اند ببینیم.