چهار شنبه سوری، آیینی که می ترساند!

در کمتر جایی از دنیا روزی پیدا می شود که مردم یک شهر بزرگ مثل تهران در یک روز خاص (و حتی ساعاتی خاص) یکجا به خیابان ها بریزند،آن هم با بهانۀ آتش و آتش بازی.اما این به اصطلاح ریختن در خیابان ها چند سالیست که به سمت سیاسی شدن هم پیش رفته و جهتی اعتراضی-سیاسی به خود گرفته.در چند سال گذشته که درایران شاهد چهارشنبه سوری بوده ام هیچ گاه شعاری سیاسی یا حرکتی خشونت بار آنچنان که در سالهای اخیر دیده بودم ندیدم.با این تفاسیر سال به سال این چهارشنبه سوری وحشت بزرگ تری برای رژیم درست می کند و کم کم در حال تبدیل شدن به نقطۀ ضعفی است که بعضی ها از آن به عنوان روزی که در آن رژیم فرو می پاشد یاد می کنند. خودتان را جای نیروهای سرکوب گر رژیم بگذارید.کافیست یک مقدار کنترل اوضاع از دستتان خارج شود یا آنطور که باید محافظه کارانه عمل نکنید.در این صورت نه یگان ویژه شما و نه دیگر نیروهای سرکوب گرتان یارای مقابله با سیل عظیم جمعیت معترض و عصبانی را نخواهند داشت.به همین جهت نیروهای امنیتی در این روز بسیار حساس و محافظه کارانه عمل کرده تا مبادا با ذره ای ندانم کاری کنترل اوضاع از دست خارج شده و این روز تبدیل به روزی سیاه برای رژیم شود. چهار شنبه سوری می تواند بهانۀ آغازگری حرکتی اجتماعی اعتراضی نسبت به رژیم باشد که در آن تمام مردم از هر قشر و تفکری خواهند بود.از این روست که ایادی رژیم بیش از هر چیز دیگری از شکل گیری جنبشی اعتراضی و پر جمعیت در این روز هراسناکند.همان حماقت و خریتی که مطهری به چهارشنبه سوری اطلاق می کرد، حال یکی از نقاط ترس رژیم شده .کجاست این روشنفکر مسلمان(!) تا آثار هراس از چهارشنبه سوری را در تنبان جمهوری اسلامی مشاهده کند؟ همان هایی که در پی حذف چنین جشن هایی بودند تا روضۀ امام حسین و گریه و عزا را جایگزیز آن کنند حال باید در پی مهار آن باشند.