معلم دلسوز من درگذشت.

تنها نیم ساعت از شنیدن خبر در گذشت رضا فاضلی می گذرد.
باورم نشد ... هیچی نمی توانستم بگویم...
بسیار افسوس خوردم و ناراحت شدم .هر چند خودش گفت برایم گریه نکنید اما چشم هایم پر از اشک شد.یاد آن شب هایی افتادم که در وب نامۀ مانی با دانلود یک فایل صوتی و گوش دادن به آن روزم را تمام می کردم.یاد آن روز هایی افتادم که تازه با او آشنا شدم و حرف هایش برایم تازگی خاصی داشت.رک و بی پروا حرفش را می زد.درست مثل یک مرد یا بهتر بگویم جوانمرد.یاد آن حرص هایی می افتم که بر خود روا می داشت تا فقط ما بخوانیم و نه هیچ چیز دیگر.هرچند بسیار بسیار دوستش داشتم اما بیشتر از این ناراحتم که حالا حالاها می بایست می ماند.نه این که بماند و فقط زنده باشد...می بایست می ماند چون جامعۀ ایران به حرفهای این عزیز نیاز داشت.او بذر را کاشت.خوب هم کاشت.او دیگر نیست.هیچ جایی جز در این خاک نیست.فکر می کنم وظیفۀ ما باشد که در نگهداری گفته های او کوشا باشیم.به هر طریقی.دراین میان کم لطفی است اگر از مانی عزیز به جهت آرشیو برنامه های فاضلی تشکر نکنم.انصافا کاری را شروع کرد که امروز بعد از سالها ارزش آن را با پوست و استخوان خود حس می کنیم.او رفت و دوش ملایان در ظاهر سبک تر شد،اما،همانطور که گفتم فاضلی توانست بذر خرد گرایی را در ایران بکارد.حال آب دادن این بذر نوپا ولی محکم و جلو بردن افکار این مرد بزرگ به عقیدۀ من وظیفۀ ماست.به نوبۀ خود امیدوارم بتوانم سهم کوچکی داشته باشم.
رضا جان،معلم دوست داشتنی و دلسوزم ،کسی که بیشترین چیزها و روشنترین چراغ را به من جوان آموختی دوستت دارم.دوست داشتم اگر روزی ایران آزاد شد تو هم باشی ولی افسوس که تو رفتی و فقط یادت هست . حضورت جاوید است وآموزه هایت پرفروغ تر از قبل.